Via het National Park verlaten we de Watchman Campground richting de Grand Canyon. Aan het eind van het park is een smalle tunnel van 1 mile, zonder licht. Onze camper is zo groot dat wij hier alleen doorheen moeten. Een Ranger aan de ene kant van de tunnel heeft contact met een Ranger aan de andere kant en het tegemoetkomende verkeer wordt daar gestopt. Binnen 5 minuutjes mogen wij, een rare gewaarwording, zo'n tunnel zonder licht.

Onderweg verandert het landschap van rode gesteente in meer roze, hier zijn ook de pink dessert dunes, verderop gaat het over in megagrote steenplateau's. Het begin van de canyons. We rijden langs het gebied van de Navajo indians. Af en toe een oud huisje of een trailer, echt rijk zijn ze hier niet. Wat we wel zien en eigenlijk vanaf Hawaii al, zijn de ontelbare kerken, vaak mooi onderhouden en groot. Na ongeveer 5 uur bereiken we Tusuyan, in Arizona, we hebben weer een extra uurtje vanwege het tijdsverschil. Tusayan is de zuidelijke ingang van de Grand Canyon, een klein plaatsje ingericht op toeristen met veel restaurants. Iets buiten het centrum onze RV park, de goedkoopste van de hele reis. We betalen hier 10 dollar per nacht, je hebt dan ook geen aansluiting van water, elektriciteit of riool. Maar wat een prachtige plek, middenin de natuur! De plekjes naast ons liggen een eind verderop, en we hebben hier wel een fire ring en bbq waar we gebruik van mogen maken. Het is superstil, we horen de wind komen (denken eerst dat het een vliegtuig is) en horen wilde dieren huilen, waarschijnlijk coyotes of mountain lions. Gaston heeft de bbq al bijna aan als het begint te regenen, gelukkig stopt het snel en eten we lekker buiten bij de picknick tafel. In de avond naar de wc is een ware belevenis, door de struikjes en langs bomen in het licht van een mobieltje, komen we uit bij het wc huisje, waar de wc een pot zonder bodem is en zonder water om door te trekken.

De volgende ochtend moeten we om kwart over 7 bij Maverick zijn, waar we een helikoptervlucht hebben gereserveerd. Het heeft die nacht hard geregend en rond 6 uur onweerde het nog. Helaas wordt de vlucht geannuleerd vanwege het weer, we krijgen wat opties om in de middag te vliegen en reserveren half 5, zodat we eerst zelf de Grand Canyon kunnen ontdekken. Als een van de eerste zijn we dus in het centrum van de GC. Ook hier werken ze met shuttlebussen. We moeten onderweg stoppen voor grote herten, type rendier. De bussen rijden om de 15 minuten, we besluiten eerst een korte Rim trail te lopen. Deze tocht loopt redelijk dicht langs de afgrond, niet dat je er direct in valt, maar Gaston vindt het maar niets. De eerste mogelijkheid om de bus te pakken, nemen wij dan ook. We gaan bij een volgend uitkijkpunt kijken, de chauffeur waarschuwt mensen met hoogtevrees niet uit te stappen. Het uitzicht is mooi, je kunt alle kanten opkijken. Het hekwerk dat om dit uitzichtpunt heen zit stelt Gaston iets gerust, we kunnen ons hier niet verstappen. 

Het weer is inmiddels flink opgeklaard, maar in de verte zien en horen we onweerswolken. In de middag melden we ons opnieuw bij het helicopterbedrijf. De donkere lucht is inmiddels behoorlijk dichtbij gekomen, maar de vlucht gaat door! Met nog twee mensen uit Zwitserland worden we op gewicht ingedeeld. Gaston zit achterin en de jongens en Paola zitten voorin, naast de piloot. We vliegen eerst over het Kaibab bos met veel ponderosa naaldbomen, we zien de canyon al dichterbij komen. De piloot zet een dramatisch muziekje op en dan vliegen we van boven het bos, zo boven de canyon  met niets onder ons, alsof de wereld hier ophoudt. We worden ineens heel klein in dit landschap, een hele bijzondere ervaring! De Canyon is tussen de 7 en 12 kilometer breed, dit zie je goed als je ertussen vliegt. Links en rechts van ons zien we regenbuien en ook onweersflitsen.

De piloot stelt ons gerust, we gaan ook even door de regen vliegen. Na zo'n half uur boven de canyon, met veel uitleg van de piloot vliegen we terug, we zien naast ons 5 flitsen achterelkaar, toch wel fijn als we weer veilig zijn geland. Na ons vertrekken ook geen vluchten meer. Terug bij onze campground, het onweert inmiddels behoorlijk, maakt Rub een kampvuurtje aan, na een korte bui is het drogen het kampvuurtje knappert lekker door.

De volgende ochtend vertrekken we vroeg richting Los Angeles, als we net een paar meters van ons plekje vandaan zijn, zien we 3 herten met grote geweien liggen, zomaar in het wild, nu weten we ook van wie die grote hoopjes waren die we zagen liggen naast onze camper.

We weten nog niet waar we gaan overnachten, we hebben de omgeving van Barstow in gedachten. In het plaatsje Seligman stoppen we, dit is een route 66 dorpje waar de Cars films op gebaseerd zijn. Het dorpje is niet veel meer dan een aantal rariteitenwinkeltjes, waar allerlei souvenirs en oude sixties spullen verkocht worden. De tijd lijkt hier stil te staan. 

We vervolgen onze route en zien dat de temperatuur inmiddels aardig oploopt. Onderweg bij een Mc stoppen we, enerzijds omdat het inmiddels half 2 is en de maagjes beginnen te knorren en anderzijds, de Mc laat ons nooit in de steek met WIFI! Het is bloedheet als we de camper uitstappen, 41 graden. We zien op internet 2 RV parken waar we voor een plekje willen kijken. De eerste camping rijden we per ongeluk voorbij, dan maar de volgende, het is tegen vijven. Gelukkig hebben ze hier nog plek en....een zwembad! We zitten bij Calico in de Mojave Dessert, het is rond de 40 graden, de camping met zwembad lijkt een oase in dit gebied. Tot een uur of 8 blijven we bij het zwembad, daarna bbq-en met onze laatste voorraad aan boodschappen.

Het is nu nog zo'n 3 uur rijden naar Malibu. We besluiten de volgende ochtend rustig aan te doen, eerst nog even lekker zwemmen en douchen voordat we naar de metropool Los Angeles rijden.

(Helaas werkt de WiFi niet goed waardoor we geen foto's kunnen uploaden)